Canyon Cave

Volledig geconcentreerd zat Vixen naar de enorme arend te kijken die boven haar zweefde. Majestueus vloog hij over haar heen, zonder te klapwieken met zijn enorme vleugels. Altijd al was ze geobsedeerd geweest door wezens die het voorrecht hadden om te kunnen vliegen. Het leek haar zo gaaf om dat zelf ook te kunnen! De wereld vanuit een ander perspectief te zien, zomaar op te stijgen als er gevaar dreigde en je zo te kunnen verplaatsen. Prachtig!
De teef richtte haar aandacht weer op de aarde. Ze moest er wel bijblijven met haar koppie, anders zou ze straks nog van een rots flikkeren en al haar botten breken. Overleven was al geen simpele opgave, maar als ze gewond zou raken werd alles nog een stukje lastiger. Jagen zou bijvoorbeeld onmogelijk zijn. Aas was er bijna nooit te vinden, en als het er was bestond er altijd een kans dat het vergiftigd was. Wat erin zou resulteren dat zijzelf ook het loodje zou leggen, zodra ze van het karkas at.
Het probleem was dat ze geen flauw idee had van waar ze water kon vinden. Ze had al een dag geen vocht meer gedronken, en de verschijnselen van uitdroging werden steeds erger. Ze kon haar blik soms al niet meer vaststellen op voorwerpen in de verte, en de brandende zon boven haar liet veel van haar lichaamsvocht verdampen. Later begon ze dingen te hallucineren, zoals een waterval of een meer. Bleek dat het er helemaal niet was. Chagrijnig had ze zich omgedraaid en was ze verder gewandeld, op zoek naar water dat wel bestond.

In de verte vingen haar bruine ogen een donkere veeg op. Nieuwsgierig als ze was wandelde ze er rustig heen, kracht om te rennen had ze al lang niet meer. Toen Vixen aankwam, merkte ze op dat het een kleine grot was, die de koelte bood die ze zo hard nodig had. Uitgeput wandelde ze naar binnen en plofte neer in de schaduw. Haar kop viel bijna onmiddellijk op haar voorpoten. Ze wilde haar ogen sluiten, maar een geur zweefde haar neusgaten binnen. De geur van water. Meteen schoot ze weer overeind, al kon ze het bijna niet geloven dat er echt water was hier. Toch liep ze haar neus achterna en stommelde dieper de grot in. Totdat ze met haar voorpoten in een koude vloeistof stond. In een reflex liet ze haar neus zakken en lebberde zoveel water op als ze op kon. Haar dorst leek niet te bevredigen, maar toch hield ze op met drinken. Ze wist dat een overvloed aan water alsnog dodelijk zou zijn. Straks zou ze nog een paar slokken nemen.
Moe zakte ze door haar poten op de droge grond. Haar zicht herstelde al na een tijdje. Loom keek ze voor zich uit, naar buiten de grot. De zon stond op zijn hoogste punt. Gelukkig had ze deze plek gevonden, anders zou ze sowieso geroosterd zijn...

[Open]